Ik ben Claudia, een van oorsprong Limburgse dertiger die recent Amsterdam verruilde voor Utrecht. Zo’n twee jaar geleden raakte ik ervan doordrongen dat klimaatverandering verstrekkende gevolgen heeft voor ons en de generaties na ons.
Ik ging op zoek naar de manier waarop ik een leuk leven kan leiden met een minder grote impact op onze leefomgeving. Ik gooide m’n werk, dieet, shopgedrag en vakantieroutines volledig om, met alle discussies, dilemma’s en dompers maar ook yes-momenten, nieuwe vrienden en gemoedsrust van dien. Via thinkbigactnow.org blog ik iedere twee weken over hoe dat duurzame leven eruit ziet, welke uitdagingen het met zich meebrengt en welke mooie dingen het oplevert. Ter lering en, hopelijk, vermaak en inspiratie!
Op zoek naar dé broek
28 november 2019
Ik heb een nieuwe broek nodig. En ik weet precies wat ik zoek: hoge taille, stevige warme stof, professioneel én comfortabel. En: hij mag niet nieuw zijn. Daarom loop ik op een regenachtige dag vol goede moed met een lijstje tweedehandswinkels door de stad. Winkel 1 is groter dan ik dacht en hangt tjokvol, dus daar hangt vast iets tussen. Ik word echter al snel overvallen door het speld-in-de-hooiberg-gevoel en sta met lege handen weer in de regen. Winkel 2 voelt een stuk overzichtelijker. Wat er hangt is meer mijn smaak en ik pas zowaar een paar goede opties. Maar het is het nét niet. De volgende winkel op mijn lijstje is dicht. Het regent steeds harder. En daar lonkt een zaakje dat ik ook op m’n lijstje heb gezet: een duurzaam merk, maar gloednieuw. Absoluut the next best thing, maar ik ben nou eenmaal op zoek naar een tweedehands broek, en ik hou voet bij stuk. Voor vandaag staak ik mijn missie.
Aan de keukentafel
Als kind maakte mijn moeder mijn kleren. Samen een patroon uitzoeken in de Knip, stof kopen op de markt en dan aan de keukentafel meekijken hoe het een broek, overgooier of jurk werd. En dan de beloning: als ik dat langverwachte kledingstuk voor het eerst mocht dragen op een verjaardag of andere feestelijke dag. Als tiener werd dat zelf naaien minder gaaf: ik wilde een spijkerbroek van een merk, met wijde pijpen, en was de koning te rijk toen ik er twee kocht bij de V&D. Ik voelde me ongekend trendy. Vanaf dat moment ging ik ‘shoppen’. Niet overmatig, maar wel geregeld, als er een nieuw seizoen aanbrak, of als invulling van een leuke dag in de stad waar je van terugkomt met volle tassen en zin om al dat moois te gaan dragen. Tot een jaar of twee geleden.
10.000 liter water
Toen begon tot me door te dringen dat de mode-industrie helemaal niet zo leuk is als de gelukkige mensen in mode-advertenties doen vermoeden. Dat er veel sociale misstanden plaatsvinden in het maakproces van kleding, die de term fashion victim een hele andere lading geven. Dat in één spijkerbroek tot wel 10.000 liter water verborgen zit, vanwege de katoenteelt: van dat water kun je 200 (!) dagen douchen. Bij het verbouwen van katoen worden pesticiden gebruikt die de biodiversiteit hard treffen, zeker als je bedenkt dat wereldwijd een gebied 10 keer zo groot als Nederland is beplant met katoen. De chemicaliën voor het verven van stoffen veroorzaken veel vervuiling. En dan het gegeven dat er niet – zoals in mijn vroege shopping days – 4 collecties zijn, die gelijke tred houden met de seizoenen, maar in de fast fashion tot wel 52 ‘microseizoenen’. Iedere week een nieuw seizoen; alleen maar zodat we blijven kopen, want je wil niet out of style zijn.
Anders shoppen
Reden voor mij om anders te gaan shoppen en nieuwe manieren te bedenken om een leuke garderobe te hebben die bij me past. Dat begon bij mijn stijl: wat vind ik nou eigenlijk mooi, waar voel ik me écht goed in, wat wil ik uitstralen. Ik ben mijn kledingkast grondig gaan inspecteren: wat draag ik veel, en waarom? Welke nieuwe combinaties kan ik maken? En wat draag ik niet veel, of misschien wel helemaal niet? Ik bouwde een warme band op met de kleermaakster op de hoek: een broek met nét te wijde pijpen liet ik een beetje innemen. Een jurk die ik nooit droeg werd een geliefd nieuw topje. Een shirt met rare pofmouwen werd een leuk hemdje. Kleding waar ik echt geen toekomst meer mee zag, zette ik op Marktplaats, Amsterdam Yard Sale (een Amsterdamse Facebookgroep waarin je kleding en spullen kunt verkopen), gratis ophaalgroepen, of hing ik in consignatie bij goede tweedehands winkels.
In de kast van fashionable stadgenoten
Mijn kast was nu wel érg leeg, en ik wist ongeveer wat ik miste: goede bloesjes en jasjes, en iets meer kleur. Ik overwoog lid te worden van kledingbibliotheek LENA, maar ik stond op het punt uit Amsterdam te verhuizen, dus dat was niet handig. Maar via datzelfde Marktplaats en Amsterdam Yard Sale vond ik wat ik miste; daardoor shopte ik in de kledingkast van fashionable stadgenoten, waar ik vaak gloednieuwe kleding voor een klein prijsje overnam. Vrienden en familie boden eigenlijk bij toeval een aantal kledingstukken aan die ze zelf niet meer droegen en een incidentele kledingruil deed de rest.
Maar die broek
Maar wat niet lukte was een goede broek, die qua pasvorm – voor mij in ieder geval – toch wel nauw luistert. Ik overwoog tóch gewoon een nieuwe te kopen, maar ik dacht, dat kan altijd nog! Ik zette een zoekopdracht uit op Marktplaats voor een merk dat ik fijn vind met de maat die ik daarin heb. Ik scrolde door The Next Closet en United Wardrobe en zag best wat mogelijkheden voorbijkomen. Maar ik wil de meeste kleding, en vooral een broek, toch kunnen passen. Ik parkeerde het maar weer even. En toen liep ik laatst toevallig langs een winkel die een bord buiten had staan ‘Ook een kleine collectie vintage items’. Oké, even snel kijken dan. En daar hing ‘ie, mijn broek! Supergaaf merk, precies de stijl die ik zocht, hij paste perfect, drie tientjes. Eindelijk, geslaagd. En dat voelde weer even nét als die langverwachte kleding, waar zoveel tijd en aandacht in zat, uit mijn kinderjaren.
Meer weten over een duurzame kledingkast waar je blij van wordt? De lijst met tweedehands winkels in Utrecht kwam van de fijne blog van Zaailingen, en de posts van Indiaan in je Kast en Marije van RecycleKid hebben mij geholpen bij ‘anders’ leren shoppen. Voor nieuwe duurzame kleding is Project Cece een goede zoekmachine. Ten slotte vond ik The True Cost een eye-opening documentaire over de misstanden in de mode-industrie. De foto bij deze blog is gemaakt door Ben Berwers.
